▶ De vijf pagina's bovenaan in het hoofdmenu gaan over de theorie van nonpolipar. 

▶▶ De vijf pagina's midden in het hoofdmenu brengen theorie en praktijk bij elkaar.

▶▶▶ De vijf pagina's onderaan het hoofdmenu tonen de 'nonpoliparus' in de praktijk.

▶▶▶ Welkom onderaan, bij 'Mijn praktijk'.

Wij bevinden ons hier bij de praktische ingang van de website nonpolipar. Deze poort naar de praktijk opent als het ware de onderste laag van het hoofdmenu, oftewel de werkvloer. Hier vinden we nu eens niet de theorie van nonpolipar, maar de praktische vertaling ervan, toegesneden op de maat van menselijke handen en voeten. Nee, het is hier geen massale bedoeling; er zijn hier niet meer dan twee handen en twee voeten actief. Een enkel persoon probeert in de dagelijkse praktijk van nonpolipar er het beste van te maken. Zie het als een vorm van eenpersoons proefdraaien. Want het moet wel allemaal kloppen. Een proefballonnetje oplaten die direct weer uit de lucht wordt geschoten, zou zonde zijn van de energie. Iemand moest het bal openen. 

En dus was een aangewezen vrijwilliger de klos. Zo'n vrijwillige aanwijzing lukt alleen als iemand zichzelf aanwijst. Dat heb ik toen maar gedaan en nu mag ik zelf proberen de geesten warm te maken voor nonpolipar. Dat is geen straf. Sterker nog, deze klus is veel te leuk om zomaar ergens over de schutting te gooien. Zwaar is het ook; dag in dag uit moet ik nonpolipar in de weerbarstige praktijk brengen en ook nog hier verslag doen. Het verandert een mens. Werken voor de niet politieke partij maakt je tot een niet politieke persoon, een nonpoliparus. Maar blijf wie je bent. Voor mij als schrijver houdt dat in dat ik een website, deze website, gebruik als deelstation. Ik wil mijzelf niet versnipperen over de massamedia. Ik wil in vrijheid kunnen delen zonder gedoe met likes en volgers. Onderaan beginnen is mijn motto, als simpele bureaudeler die zich vanaf zijn zolderkamer digitaal deelbaar probeert te maken. De menselijke maat spreekt daarbij vanzelf. Echte contacten tussen echte mensen staan aan de basis van intermenselijk delen. 

Het zal dan nu wel duidelijk zijn. Ik doe dit in mijn eentje en heb mijzelf aangewezen. Ik mijd de massamedia en tuig een persoonlijke website op. Dan zijn er twee mogelijkheden. Of ik ben een kluizenaar, of ik heb kunstenaarsbloed. Het lijkt mij wel wat om van het laatste uit te gaan. Ook de logica stuurt mij in die richting, want kluizenaars staan niet bekend om hun vaardigheden in het delen. Dat gezegd hebbende, voegt de logica er nog iets aan toe. Als ik tot op zekere hoogte een kunstenaar ben, dan moet deze website min of meer als een vorm van kunst worden gezien. Eerlijk is eerlijk; dat is nog even wennen. Na een basisopleiding met dictees en rekenarij, gevolgd door een nogal technische studie, afgerond met een behoorlijk serieuze baan die 40 jaar omspande, valt het niet mee om mijzelf ervan te overtuigen dat ik bezig ben met een soort van overstap. Daarom sta ik mijzelf alleen kunst toe met een kleine k. Dat maakt de sprong en de daarbij behorende cultuurschok wat minder groot. Ik ga dan ook in alle bescheidenheid aan de slag, als delend kunstenaar met een kleine d en een kleine k.

Na de spelende, de lerende en de werkende fase keer ik in mijn vierde en laatste levensfase terug naar het spelen. Die fase mag ik graag nog eens overdoen, maar dan wel met de kennis en de ervaring die ik heb opgedaan. En dus doe ik het nu een ietsje anders. Gehinderd door wat ik geleerd en ervaren heb, laat ik de vrijblijvendheid weg. Ik kies spelen met een doel en ga ervoor. Wat over is van mijn opgedane kennis, ervaring en vaardigheden hoop ik daarvoor in te zetten. Mijn delende fase is, net als beide fasen daarvoor, gericht op de ruimte om ons heen: de leefomgeving in brede zin. Mijn eigen leefomgeving doet het nog aardig. Dat schept verantwoordelijkheid, want geeft mij de ruimte om mij te bekommeren om de leefomgeving van anderen die het minder treffen. Daarbij hangt er wereldwijd verandering in de lucht, waaronder een klimaatcrisis. De effecten merken we hier al, maar de impact op andere gebieden is veel zwaarder, tot catastrofaal. Ook natuurrampen, menselijk geweld en ander menselijk handelen tasten onze omgeving aan. Mijn stip aan de horizon is dan ook een menselijk deelsysteem dat bijdraagt aan een leefbare omgeving voor iedereen en alles. Vanaf deze website pionierend en delend, probeer ik dit als beginnend nonpoliparus alvast wat in te vullen. Ik doe dat op een manier die bij mij past, die origineel mag zijn, die leef- en werkbaar is, die naar ik hoop gaat barsten van de synergie, en die het menselijk delen stimuleert. 

Vanaf het moment dat ik zelfstandig werd, gaf ik aan goede doelen. En dat doe ik nog steeds. Hier en daar heb ik steentjes bijgedragen aan maatschappelijke organisaties en doelen. Op papier en  digitaal heb ik content gedeeld met wie ervoor open stonden. Kortom, naast mijn bezigheden in de lerende en werkende fase, was ik als persoon een doorsnee deler. De lerende en werkende fase vragen elk veel tijd en energie; het persoonlijke delen was iets dat ik erbij deed. Maar nu ik mijn derde levensfase ga inrichten als delende fase, verschuift het delen van bijzaak naar hoofdzaak. Omdat ik geen miljardair ben en zelfs geen miljonair, zou het delen van wat ik bezit zo gepiept zijn. Daarna heb ik niets meer om te delen, behalve ideeën en een goed humeur. Maar daarvoor is mijn delende levensfase niet bedoeld. Er zit niets anders op, dan af te zien van het rechtstreeks delen van wat ik heb. Veel beter kan ik het slim inzetten voor het bereiken van een blijvende en zich herhalende multiplier. Als dat lukt komt er meer beschikbaar om te delen, kan er een delend netwerk groeien, en is er een basis om de multiplier te consolideren, te verbreden en te verhogen. 

Niet iedereen is schatrijk, want mulipliers groeien niet op ieders rug. Er zal wat sturing nodig zijn, om te zorgen dat acties uiteindelijk meer geven dan dat ze nemen. En dat is nodig, want alleen dan komt er extra 'deelpotentie' van de grond. Alleen dan is er een basis om delend te helen wat we zoal in duigen hebben laten vallen. En wereldwijd is dat nogal wat. Met inkomsten die de uitgaven overstijgen, zou je bedrijfsmatig kunnen spreken van winst. Maar winst maken is niet de bedoeling, evenmin als het oprichten van een onderneming. Liever zie ik het gewenste beheer in handen van een overkoepelende stichting. Zo'n juridische rechtspersoon biedt meer opties dan de eerste de beste particulier. Aan de andere kant hebben particulieren hun eigen voordelen. Over mijzelf gesproken: als particulier houd ik van het stoeien met ideeën en van het duwen en trekken om ze echt laten werken. Kansrijke opties kunnen projectmatig verder worden gebracht via de stichting. Hierbij kan deze particulier een ander sterk punt inbrengen: 40 jaar ervaring met projectmatig werken in dienstverband. Maar risico's door bijvoorbeeld overdaad en/of versnippering blijven denkbaar. Daarom zal de stichting globaal richting moeten geven aan het selectieproces van wat wel en wat niet.

Een mens kan niet alles. Eerst kiezen, dan delen; dat is de volgorde. In lijn met nonpolipar is het vertrekpunt, dat ik mijzelf blijf en vanuit mijzelf deel. Mijn persoon is niet minder uniek dan ieder ander. Alleen ik kan mijn persoonlijke inbreng delen en niemand anders. Wil ik het ook nog eens in projectvorm gieten, dan is aansluiten bij leer- en werkervaringen het beste vervolg. Zodoende kies ik inhoudelijk voor het deeldomein 'mens en omgeving', als overgeleverd thema uit mijn lerende en mijn werkende fase. Veel maatschappelijke problemen raken aan dit deeldomein. Per geval is de problematiek vaak diffuus, complex, taai en lastig op te lossen. Dit vraagt om nog een deeldomein, dat onder de noemer 'maatschappelijke vernieuwing' wil bijdragen aan oplossingen. Het kan gaan om herstel van de leefomgeving en om flankerende maatschappelijke innovaties. In een hectisch medialandschap is stilte achteruitgang. Dus valt er niet te ontkomen aan een derde deeldomein, getiteld: 'creatieve communicatie'. Denk aan wel of niet artistieke uitingen, bestaand uit taal, vorm en/of klank. Naast de zender staat de ontvanger aan; ook het luisteren wordt tot kunst verheven. Het vierde deeldomein is de 'multiplier markt', bestemd voor market funding. Alles wat ethisch verantwoorde pecunia kan genereren door en voor de vier deeldomeinen, maakt kans om in deze markt te worden gezet. Dit alles is nog maar een schets, ergens tussen droom en daad.

Stel je voor

Zelf wil ik altijd achtergronden weten van de schrijver. Nu ik zelf aan de beurt ben, aarzel ik. Maar  misschien is niemand verbaasd als ik mijzelf Henry Vanderes noem. Vooruit dan maar, Noord-Nederland is klein, denk groot. Dat wil zeggen: denk internationaal, waarbij Engels de voertaal is. Het is het jaar 2024 nu ik dit schrijf. De maand november, waarin ik 72 jaar hoop te worden, is nog niet aangebroken, al scheelt het niets. Dat van de spelende, lerende en de werkende fase vertelde ik al, en ook dat ik nu in mijn vierde levensfase zit, die ik voor mijzelf heb bestempeld als de delende fase. Dat kan ik doen, omdat het eigenlijk de vrije fase is. Voor anderen is het bijvoorbeeld de reisfase, de geraniumfase, de lauwerenfase, de sociale fase, de oppasfase, of noem maar op. Er is een basisinkomen en verplichtingen bestaan alleen, als je die vrijwillig op je neemt. Daarmee is het een herstart van de spelende fase waarmee kinderen (in normale omstandigheden) beginnen.  Maar graag wil ik tegelijkertijd bezig blijven in deze vierde levensfase, uitgedaagd worden en nog iets bijdragen aan dit tranendal, al was het maar een droge zakdoek. Door het etiket van 'delende fase' erop te plakken voldoe ik hieraan, tenminste als het niet bij plakken blijft.

Geworteld 

Mijn wortels liggen nog in de tijd van de maatschappelijke zuilen. Mijn zuil was die van GKN, ARP, NCRV en CBTB. Gereformeerd synodaal, antirevolutionair, christelijk gekluisterd aan de radio, en boerenzoon. Taal was mijn ding; ik wist het, maar durfde niet echt. Dus werd het civiele techniek, overgaand in nog zachtere sectoren als milieu, beleid en centen. Maar taal was intussen nooit van tafel, ook in mijn werk niet. Tussen de bedrijven door werd ik gelanceerd door de klassieke drietrapsraket van verliefd-verloofd-getrouwd. Een drietrapsraket later waren er drie kostelijke kinderen, levend in een wereld waarin mijn levensloop niet meer de standaard is. Relatie? Maar mijn vrijheid dan? Kinderen? Kun je ze deze wereld wel aandoen? Ik was nooit een deler, maar nu ga ik dat inhalen. Het tekent mijn verscheurdheid: liberaal van karakter, ieder voor zich, mijn en dijn, leven en laten leven. Maar geleidelijk groen geworden van geest; calvinistische rentmeester van moeder aarde. Mijn kleinste zorg is misschien wel dat ik geen weidevogels meer hoor. Of nee, nog kleiner; dat de voorruit van de auto niet meer vies wordt.