Wat mij als levend mens omgeeft, is letterlijk mijn leefomgeving. Hij bestaat uit één universum, en misschien zelfs meer, zoals sommigen denken. Binnen dat universum is levende materie een randverschijnsel, al zou je dat op onze planeet niet zeggen. Als dominante soort op deze aardbol zijn wij namelijk met zoveel, dat het serieuze problemen begint te geven. Andere levende soorten komen in de verdrukking en ook binnen onze eigen samenleving zijn er medemensen die het niet meer kunnen bolwerken, die er onderdoor gaan, die het loodje leggen. Let wel, dit zijn behoorlijk eufemistische omschrijvingen van wat er allemaal speelt aan narigheid. De kwestie is trouwens  niet alleen dat we met zoveel zijn; daarnaast speelt ons hele doen en laten een grote rol. Als de aarde ons huis is, dan hebben wij er een behoorlijke puinhoop van gemaakt. Maar laten we het probleem eens wat dichter bij ons bed brengen. Het leent zich er namelijk goed voor om er een huiselijke metafoor op los te laten.

Zoals vroeger veel welgestelden een pronkkamer hadden, zo is het ook in onze wereldwijde behuizing. Ons land en met ons veel andere welvarende en rijke landen, wij wonen in de pronkkamer. Andere kamers van het huis zijn veel soberder ingericht. Er zijn zelfs ruimten die alle kenmerken van een bouwval hebben, of al zijn ingestort. Toch bouwen we nog steeds bij, want het wordt alsmaar drukker en voller in het huis, waarvan aan de andere kant steeds meer kamers onbewoonbaar worden verklaard. Maar rond het huis ligt gelukkig een grote tuin; er is ruimte om uit te bouwen. Maar het valt op dat de tuin steeds smeriger wordt door al het afval dat er vanuit het huis wordt gedumpt. En waarom lijkt die tuin nu toch zoveel kleiner dan vroeger? Komt dat omdat wijzelf groot zijn geworden, of ligt het aan onze bouwwoede, onze uitdijende groentetuin, onze stalling voor het wagenpark, of alles samen? Feit is dat er vroeger planten rond het huis groeiden die je nu nergens meer ziet. Feit is dat het vroeger in de tuin wemelde van dierlijk leven, terwijl je de beestjes nu met een lantaarntje moet zoeken.

240923  Frank de Roo  -  Op doorreis tref ik Frank de Roo; hij trekt aan mij voorbij op pagina 6 van Trouw de Verdieping. Hij vertelt over zijn vertaling De imitatie van Christus, naar de door Thomas Kempis geschreven bestseller. Alleen heette het toen nog niet zo, want het origineel is  circa 600 jaar oud en geschreven in het Latijn. Misschien vind ik er inspiratie in over de potentie van mijn traditioneel christelijke opvoeding. Wie weet, komt Thomas Kempis zelf nog eens voorbij. 

240903  Young Plato  -  Een belangrijke kijkzeef voor mij is de score op Rotten Tomatoes. De documentaire Young Plato scoort tweemaal 100%. Dus kijken geblazen. En uit mijn schoenen geblazen. Is filosofie geschikt als vak op de basisschool? Jazeker, als het bijvoorbeeld gedaan wordt zoals op de Noord-Ierse Holy Cross Boys Primary School, gelegen in een arme, getraumatiseerde wijk in Belfast. Terzijde: waarom zie ik zoveel goede films en documentaires op het Vlaamse Canvas? Ik vraag maar.

240708  Zef Hemel  -  Vandaag passeert hij onze woonkamer, op pagina 3 van Trouw. Voorts wandelt hij momenteel door Groningen en Friesland. Noch affiniteit met het noorden, noch een sterke relatie met bouwkunde en planologie,  kan hem worden ontzegd. Zijn bijzondere, tijdelijke Bonnema-leerstoel raakt mij. Ik link naar een RUG nieuwsbericht uit 2022. Zef Hemel is van een opwaartse insteek die cultuur en maatschappij verbindt. Hij wil bewoners erbij betrekken. Lied van het Noorden denk ik dan.

240707  E. Annie Proulx  -  Ze wordt aan mij voorgesteld door een indirect verwante bootbewoner. Hij leest haar en rekent haar tot een van zijn favoriete schrijvers. Dat ze in boekvorm langskomt mag dan ook geen wonder heten. Dat het boek een vertaling is en 'Scheepsberichten' heet, doet recht aan een bootbewoner. Ik lees de laatste tijd vrijwel niet. En hij hoort het wel, zoals hij zegt. Graag bied ik Annie Proulx hier een logement aan; er is nog plek op de plank.